Spring naar de inhoud
Zwijgen is geen optie
Aanmelden

Lynn Formesyn - Auteur

Ik mag niet te gezond lijken

41min - december, 2021

Lynn Formesyn - Auteur

Ik mag niet te gezond lijken

video
play-rounded-fill

Met Lynn hadden we het over hoe langdurig zieken in onze maatschappij worden behandeld. Over de stelsels en de stigma’s. Over inclusie als de beste preventie.

Benieuwd naar het vervolg?

Word vandaag lid van Zwijgen is geen optie en krijg meteen toegang de volledige versie van dit gesprek.

Word lid

Al lid? Meld je aan

Kan je ons niet betalen? Hier is een oplossing

Gratis

€0

  • Krijg elke maand een ingekorte versie van ons nieuwste gesprek

Lid

€96 per jaar

€10 per maand

  • Ontvang elke maand ons nieuwste gesprek
  • Krijg toegang tot 17 seizoenen aan gesprekken
  • Via mail, jouw favoriete podcast app en onze website

Fan

€432 per jaar

€45 per maand

  • Alle voordelen van ‘lid’ en:
  • De zwijgen is geen optie t-shirt en pin
  • Het laatste zwijgen is geen optie boek, gesigneerd

Donor

€1140 per jaar

€120 per maand

  • Alle voordelen van ‘fan’ en:
  • Dankzij jouw bijdrage kunnen we gratis accounts weggeven en onze inhoud zo veel mogelijk gratis verspreiden
  • We bedanken jou daarvoor graag tijdens een bezoek aan onze studio

Bedrijf? Bekijk hier onze plannen

Fan Pro

€1450 per jaar

  • Toegang tot al onze gesprekken
  • Een persoonlijk aanspreekpunt bij zwijgen is geen optie

Donor Pro

€3490 per jaar

  • Alle voordelen van ‘Fan Pro’ en:
  • Ontvang een gesigneerde en genummerde kunstenaarseditie van ’the center could be void’.
  • Uitnodiging voor een private rondleiding in de zwijgen is geen optie studio.
  • Geef vrienden, kennissen en collega’s vrij toegang tot onze gesprekken. (max. 25 accounts)

Voetnoten bij dit gesprek

Hoofdstuk 1: Groeipijn

Lynn vertelt over haar diagnose en hoe lang die op zich liet wachten. Over haar tocht langs de goedkope-geneesmiddelen-rayon en het bestrijden van de pijn.

Hoofdstuk 2: Premie voor rendementsverlies

Over werken met een diagnose, inclusieplannen en ergonomische stoelen. Over het rendementsdenken en de slachtoffers ervan. Over wat inclusie voor iedereen zou kunnen betekenen en over hoe onlogisch ons systeem en onze werkcultuur in elkaar zitten.

  • Op de website van de Vlaamse overheid wordt het rendementsverlies tegenwoordig iets eufemistischer uitgedrukt. Er staat: “Heeft een van uw werknemers een door VDAB erkende, blijvende of tijdelijke arbeidsbeperking? Dan hebt u als werkgever mogelijk recht op de Vlaamse ondersteuningspremie (VOP). De VOP compenseert de eventuele extra kosten en lagere productiviteit die de beperking van de werknemer met zich meebrengt.” Allé eventueel hé.
  • In afwachting van een inclusieplan voor iedereen, kan je je bestaande bureau al wat ergonomischer maken met deze tips van de Wall Street Journal.
  • En nu we het toch over ergonomie hebben willen we even de Fully Jarvis Standing Desk bamboo van 160cm vermelden (met schuifje). Wat een product! Waaw! (We hebben tot nu toe nog niets gehoord van de mensen van Fully, maar als jullie de gratis reclame appreciëren mogen jullie altijd zo’n bureau opsturen hoor).
  • HR-enthousiastelingen kunnen hier een webinar volgen over jobcarving en jobcrafting. Ik onthoud: we moeten naar een job leren kijken als een verzameling taken en dus iets dat niet in steen gebeiteld staat, maar kan evolueren, vervellen, groeien en krimpen.
  • En als we dan toch bezig zijn: misschien moeten we ook eerder naar de mens kijken als een proces dan als een vast en onveranderlijke entiteit. Als je dit interessant vindt moet je misschien eerder naar ons gesprek met Thomas Hertog kijken.
  • Wikipedia leert ons dat taalfundamentalisten een prachtig nieuw woord voor jobcrafting hebben bedacht: baanboetseren. Applaus!
  • Peter De Graef leerde ons dat Ernest Rutherford het atoommodel bedacht tijdens een middagdutje. Meer bewijs hebben wij niet nodig voor de productiviteit van slapen tijdens het werk. Deze meneer van Attentia gaat alvast akkoord.
  • Mensen die uitgevallen zijn kunnen een interessante spiegel zijn voor de ‘gezonden’, want zij weten waar hun grenzen liggen. Het doet ons denken aan Anneleen De Bonte die burn-out de spiegelstoornis van onze tijd noemde. Misschien moeten we er dan toch af en toe eens in kijken.

Hoofdstuk 3: Een supervoorwaardelijk basisinkomen

Over de paradox van gaan werken onder het stelsel van invaliditeit. Over het vangnet en de absurditeit van een systeem dat geen tussenweg kent. Over het knelpuntberoep van adviserend arts en de besparingen die op termijn vooral geld kosten aan onze maatschappij.

  • We wilden u graag nog een mini-woordenboek aanbieden van statuten, uitkeringen en erkenningen maar de site van het RIZIV doorploegen voelde een beetje als deze legendarische scène.
  • We leerden wel dat het hoofdstuk over arbeidsongeschiktheid afdelingen heeft voor werknemers, werklozen, zelfstandigen en mijnwerkers. Jawel.
  • Rutger Bregman schrijft over een onvoorwaardelijk basisinkomen. Het voorwaardelijk basisinkomen waar Lynn het over heeft komt dus met heel veel controles en stigma’s. Het onvoorwaardelijke heeft daar geen last van. En dan kunnen al die adviserend artsen wat meer tijd met hun kinderen spenderen.
  • Dat preventie niet interessant is voor de gezondheidzorg, dat leerden we dankzij het Immodium-verhaal van Marc Cosyns.

Hoofdstuk 4: Er is geen collectieve oplossing

Over de boosheid die leeft bij Lynn en andere langdurig zieken. Over gedwongen worden tot slachtofferschap en de paradoxale positie van iemand die het lot van zichzelf en lotgenoten wil verbeteren, maar dat niet te actief mag doen omdat ze anders gestraft wordt.

  • Lynn schrijft onder de naam ‘De Averechtse’ voor De Wereld Morgen.
  • “Boosheid is geen nuttige emotie”. Jawel! en je hebt maar 20 minuten nodig om daarvan overtuigd te worden. 20 minuten met Marjan Gryson.
  • We voelen hier een parallel met ons gesprek met Jozefien Mombaerts. Ook Jozefien maakte ons duidelijk hoe gewelddadig we kunnen zijn als we ‘gewoon’ doen. Tegen depressieve mensen zeggen we: “bel me hé” en we stappen weg. Of zoals Lynn ons leert, door aan iedereen als eerste vraag te stellen “wat doe jij?” dragen we bij aan de stigmatisering van iedereen die niet kan werken.
  • Dat doet ons dan weer denken aan Josse De Pauw die ons leerde dat er zijn in se gewelddadig is en dat er blijven dus gepaard zou mogen gaan met zachtaardigheid. Alles is altijd al gezegd. Door Josse De Pauw.
  • “Elk kan zijn eigen lat kiezen”. Het is de omweg naar het humanisme en het universalisme die we dankzij Fleur Pierets voor het eerst konden verwoorden. Misschien moeten we wel eerst allemaal kleine categorieën van mensen maken en die allemaal expliciet spreekrecht geven alvorens we terug naar een universeel verhaal kunnen gaan. Omdat dat de enige manier is om niet onze universaliteit aan iedereen op te dringen. Want van Nadia Fadil leerden we dat dat is wat we gedaan hebben.

Transcript