Hoofdstuk 1: De utopie

Over circus als een groep mensen die allemaal op een bepaalde manier anders zijn. Over de utopie van al die mensen te proberen verenigen op één plek en de moeilijkheden die dat met zich meebrengt.

• Het gevoel van binnen te wandelen in een utopie krijgt Matthias in de Serre in Nieuw Gent.
• Als Matthias vertelt over De Serre, dan moeten wij denken aan de beschrijving van preventief politiewerk die we van Christophe Busch kregen. Het is werk dat geen onmiddellijk tastbaar, meetbaar en rapporteerbaar resultaat opbrengt, maar het is misschien wel veel belangrijker werk dan alle symptoombestrijding die we daarna doen.
• De samenlevingsproblemen blijven. Het is naïef om te denken dat de conflicten ooit opgelost zullen zijn en dat we vanuit onze geslaagde multiculturele samenleving meewarig terug zullen kijken naar de problemen van vandaag. Dat punt maakt Naima Charkaoui heel duidelijk als ze het had over de complexiteit van sociaal verkeer. Het is ook wat Nadia Fadil bedoelde als ze over de praktische en pragmatische dimensie sprak. Jaouad Alloul maakte hetzelfde punt door te zeggen dat hij al blij zou zijn met gewoon meer beleefdheid. Dat is misschien wel de meest ambitieuze verwachting die je kan hebben.

Hoofdstuk 2: Neokolonialisme

Over de spanning tussen het subsidiedossier en de realiteit. Over de termen die je moet gebruiken om geld te krijgen die in de realiteit soms meer kwaad dan goed doen. Over doelgroepen, het tellen van gehandicapte kinderen en de verplichting van tijdelijkheid. Over het gevaar van in een neokoloniaal discours terecht te komen.

• Matthias verwijst naar het kunstwerk The Carrot Piece van Lubaina Himid. Bekijk het op de site van Tate Modern of op de site van Tate Modern.
• Het subsidiedossier dwingt ons om bepaalde dingen te gaan benoemen, becijferen of categoriseren die beter niet benoemd, becijferd of gecategoriseerd worden. Omdat je ze dan reduceert of kapot maakt of tekort doet. Het doet denken aan ons gesprek met Marjan Doom, waarin we probeerden te achterhalen waarom de wetenschap geld moet krijgen. Daaruit bleek dat elke resultaatverbintenis eigenlijk het hele opzet onderuit haalt.

Hoofdstuk 3: Historische inertie

Over de cultuur van een organisatie die soms verandering in de weg staat. Over macht en privilege afgeven en de conflicten die daaraan vooraf gaan. Over wie de sleutel van het materiaalkot krijgt en over nieuwkomers en Vlaams Belangers in één organisatie verenigen.

Hoofdstuk 4: Nieuw leiderschap

Epibraties over leiderschap, hoe we er traditioneel naar kijken en hoe dat kijken invloed heeft op de inhoud ervan. Over hoe we er ook naar zouden kunnen kijken en hoe dat organisaties veel rijker zou kunnen maken. Over plaats maken.

• Over politieke participatieprocessen hadden we het met Jeroen Vereecke. Participatie is geen kwestie van complete vrijheid en iedereen mag zijn ding zeggen en we zien dan wel. Echte participatie is een fragiel iets dat zorgvuldig gecreëerd wordt en dat net focust op het synchroniseren van stemmen die in de natuurtoestand niet synchroon zouden lopen.
• Hans Claus zou zeggen dat het net gaat om de wet van de zwakste, want die van de sterkste is er al.