Hoofdstuk 1: Het Midden

Over het boek dat David over de koloniale geschiedenis van Nederlands Indië heeft geschreven. Over een globaal en lokaal perspectief op de geschiedenis. Over de radicalisering van het postkoloniale denken en de verbrokkeling van het humanisme. Hoop voor de toekomst, begrip voor de woede en een ode aan Het Midden.

• Op het moment van dit gesprek was David nog aan het zwoegen, maar ondertussen kan je het resultaat van dat gezwoeg lezen in Revolusi.
• David leert ons dat er niet zoals bestaat als de uithoeken van de wereld. De geschiedenis speelt zich overal even totaal af. En de wereldgeschiedenis, leerde Alexander Devriendt ons, dat zijn al die mensen die opstonden en weer gingen slapen, los van de grote gebeurtenissen die we op school leren. Napoleon viel Rusland binnen, maar ondertussen had Jos een hongertje en besloot hij zijn laatste varken te slachten.
• David heeft het over de traditie van het humanisme en de verbrokkeling in een archipel van kleine lijdende entiteitjes. Hij hoopt dat die archipel ooit weer één eiland wordt. Fleur Pierets gaf ons een idee van hoe dat nieuwe soort humanisme eruit zou kunnen zien. Ook met Anaïs Van Ertvelde en Nadia Fadil hadden we het over een nieuw soort humanisme dat na de verbrokkeling zou kunnen komen, vanuit al die verschillende identiteiten en niet vanuit die ene dominante identiteit.
• Woede is het rode verklikkerlichtje op de het dashboard dat aangeeft dat er onder de motorkap iets mis is. Woede is ons mechanisme om de pijn die we hebben niet te moeten voelen. Ook Marjan Gryson deed ons de waarde van woede inzien. Het is de kracht die ons in beweging zet.
• Over likes, clicks en shares hadden we het uitgebreid met Tom Cochez van Apache en met Dimitri Antonissen van Het Laatste Nieuws.
• David spreekt op het einde van dit hoofdstuk een ode uit voor het midden. Het deed ons aan Stef Bos en Khalid Benhaddou denken.
• Zijn analyse is dat de centrifugale kracht van de polarisering het midden behoorlijk leeg heeft gemaakt. Wij geloven dat dat midden vol mensen zit, maar dat die zich redelijk goed kunnen verstoppen. Christophe Busch leerde ons alleszins heel veel over polarisering en over de kleine goedheid van gewone mensen.
• Als David naar die veilige middenruimte verwijst waarin gesprekken tussen mensen kunnen plaatsvinden die anders alleen over elkaar zouden praten, dan denken wij dat hij de G1000 voor ogen heeft.

Hoofdstuk 2: Leef!

Over het belang van mentale gezondheid en onze complete verwaarlozing ervan. Over yoga en geweldloze communicatie als middelen die David gezond houden. Over het uur nul van Davids leven, toen vijf van zijn vrienden omkwamen. Over hoe alles daaruit voortvloeide en zijn hele oeuvre één grote ode aan het leven is.

Hoofdstuk 3: Never never never give up

Over kleine mensen en de grote geschiedenis, over de boeddhistische stormram en het geduldig blijven strijden. Over de urgentie van de klimaatstrijd en het engagement ondanks alles.

• In Zink beschrijft David hoe een kleine mens vermalen wordt door de geschiedenis. Emil blijft altijd op dezelfde plaats wonen, maar woont toch in vijf verschillende landen.
• Mensen onderschatten hoeveel ze vermogen, hoe groot hun impact is. Ze zijn geen druppels op een hete plaat.
• Bewonder de badge van Jean-Pascal van Ypersele hier. Wij bewonderen de combinatie van realiteitszin, optimisme en de zorg waarmee hij elke keer de badge van het jasje haalt telkens het gewassen moet worden.
• Als wij tot voor kort aan een boeddhistische stormram dachten, dan zagen we dit, maar nu zien we datzelfde beeld met David in de hoofdrol.
• Niets illustreert zo duidelijk de inertie van de Belgische politiek als de saga van de Klimaatzaak. We hadden het erover met Francesca Vanthielen en Serge de Gheldere.
• De existentiële vraag van het hebben van kinderen en tegelijk de gevolgen van de klimaatopwarming te kennen. Het levert soms zeer donkere gesprekken op. Dat maakten we voor het eerst mee in een post-apocalyptische setting met Steven Vromman.
• Het morele appèl van David voor engagement is het begin van een aflevering van Moeilijke vragen: Doe ik genoeg?
• “Elk geweld begint met een woord” Helemaal waar! En daartegenover staat Remco Campert en “Jezelf een vraag stellen, daarmee begint verzet. En dan die vraag aan een ander stellen.” Het is allebei waar.
• “Met koopkracht alleen, gaan we er niet komen.” Relevant in 2019, relevant in 2022.