Ish is een interessante denker. Het is heerlijk om door zijn ogen naar de wereld te kijken. Het is een wereld vol goed bedoelende mensen die door omstandigheden soms uit elkaar drijven, maar die probleemloos elkaar kunnen begrijpen in de juiste context. En de allerbelangrijkste vraag is hoe je die context kan creëren.

• Volg Ish op sosjale media.
• In Terug naar eigen land ging Ish samen met enkele andere BV’s op reis langs de vluchtelingenroute naar Europa. Het leverde goede TV op, maar het maakte ook iets in Ish los dat leidde tot zijn boek Het moois dat we delen.
• In Dance around the world danste Ish de wereld rond met Jan Kooijman.
• Untold Stories is het productiehuis dat Ish oprichtte en dat andere stemmen wil laten horen, dat jonge mensen de kans wil geven te groeien als kunstenaar, zonder zichzelf te moeten verloochenen.

Ish heeft het over het delen van ideeën en over het alleen zijn met een idee. Over gefilterd praten, nadenken over wat je zegt en of het wel jouw doel dient. Over de vorm waarin je iets brengt en de omstandigheden die de perfecte tomaat-eet-ervaring opleveren.

• De fundamentele menselijke eenzaamheid, dat je nooit zal kunnen voelen hoe het is om iemand anders te zijn, dat anderen nooit echt toegang zullen hebben tot wie je echt diep van binnen bent, dat je alleen geboren wordt en alleen sterft, die eenzaamheid. Ish is de eerste die er in slaagt om daar positief naar te kijken. Faut le faire.
• Ish zegt het niet met zoveel woorden, maar in zijn voorstelling Aangenaam ik ben Ish boekt hij meer vooruitgang in de harten en hoofden van mensen dan in om het even welk praat- (of reis)programma.
• Er wordt hier geïnsinueerd dat genetisch gemodificeerde gewassen per definitie minder lekker smaken dan een zogenaamde natuurlijke tomaat op de plek waar ze al duizenden jaren groeit. Na ons gesprek met Geert De Jaeger geloven wij dat niet meer, maar we vinden wel dat de metafoor van Ish trots rechtop blijft staan. Gelieve zelf ook een onderscheid te maken tussen reële en metaforische tomaten en ons geen mails te sturen over deze inconsequentie.

Over creatief ondernemen en de passie van Ish voor alle details van zijn projecten. Over hoe de release van een boek soms leuker is dan het schrijven. Over het creëren van ervaringen. Over efficiënt met je tijd leren omgaan en ‘neen’ leren zeggen. Over hoe Ish evolueerde van een Zwitsers zakmes met 12 functionaliteiten naar een stok waarmee hij alles kan doen.

• Als Ish vertelt over zo’n cinema-avond met een double feature, een pauze, met eten en een chique brochure, dan krijgen wij heel veel zin om iemand te overtuigen om dat in Gent terug mogelijk te maken. Weet alleszins dat de Studioskoop nog steeds te koop staat. Gewoon doen.
• Makers die de hele ervaring in handen nemen: Quentin Tarantino heeft zijn eigen Beverly Cinema in Los Angeles. Michael Moore heeft twee cinema’s in Michigan gerenoveerd en organiseert zelf een filmfestival.
• Ook Hans Bourlon zweert bij beleving als toekomst van onze economie. Eigenlijk nog niet zo gek als je weet dat grondstoffen schaars zijn en dat we uitgaan van oneindige groei.
• Een Zwitsers zakmes is cool, maar op een gegeven moment streeft het zijn doel voorbij.

Over hoe Ish ooit een een fake e-mailadres aanmaakte voor zijn fake assistent. Over de relatie tussen een kunstenaar en een producent en de onderhandelingen die die relatie bemoeilijken. Over vorm en inhoud en hoe vorm ons veel te vaak toegang geeft of ontzegt. Tot plekken, tot discotheken, tot instellingen, tot professionele opportuniteiten, tot de harten van mensen. Over de neiging om je vorm aan te passen zodat je toegang krijgt en daarna hopelijk op je inhoud wordt beoordeeld.

• Ooit maakte Ish een fictieve Cindy die zijn onderhandelingen voor hem deed. Vandaag heeft hij de echte Cindy, de filter op de wereld die hem toelaat creatief en gefocust te zijn. Lang leve de Cindy’s!
• Visuele (en andere) modificaties om toegang te krijgen. Dan denken wij aan Rashif El Kaoui die bij ons vertelde dat hij geen tijd wil verspillen aan vooroordelen en daarom altijd een heel goede eerste indruk wil maken, in voorkomen en in taal. 
• Naima Charkaoui vertelde dat ze vroeger bij een restaurantreservatie altijd een andere naam gebruikte om niet te moeten spellen of extra haar best deed om op tijd te komen om het vooroordeel tegen te gaan.
• Ook Yassine Boubout maakte ons duidelijk wat de impact is van hoe je eruit ziet. Hij maakte het aan de lijve mee toen hij opgepakt werd als verdachte van terreur.

Over dansen en schrijven en de rol van het gevoel. Over melodrama en overacting en de mislukte pogingen om mensen naar een gevoel te manipuleren. Over de capaciteit van de mens om authenticiteit bij de ander te detecteren. We begrijpen de Nia, de bedoelingen van iemand, zonder al te veel aanwijzingen. Over huilen op het podium.

• Ish was jurylid bij So you think you can dance?
• Ish verontschuldigt zich bijna omdat hij lacht met over the top dansen. Hij doet het alleen maar omdat hij zelf ook ooit zo danste. Het doet ons denken aan Josse De Pauws ‘Alles wat ik doe moet met inbegrip van mezelf zijn’.
• De goede vriend die Ish zijn belangrijkste levensles bijbracht (Je moet gewoon niets doen) heet Nasrdin Dchar.
• Je kan natuurlijk ook altijd een masterclass volgen bij Joey.

Over de oude Ish, de bruggenbouwer tegen wil en dank. De verbindende figuur die in tv-studio’s en kranten opdook en voortdurend bezig was met het fixen van onze grootste maatschappelijke problemen. Over hoe Ish die periode meemaakte en over hoe slopend het is om de verwachtingen van zoveel mensen op je schouders te dragen.

• Kijk zeker eens naar Wreck-it-Ralph om Ish aan het werk te zien als Fix-it-Felix
• Wij moesten aan Joris Hessels denken, die net als Ish een bruggenbouwer wordt genoemd en als gevolg de miserie van vele mensen mee draagt. Ook Joris wisselt zijn geëngageerde projecten graag af met wat kolderieke absurditeit.
• Ook Fatih De Vos is van nature een brugfiguur, maar ook hij wil vooral muziek maken.
• Er zijn vermoedelijk ingenieurs wiens passie bruggen bouwen is, maar verder denken we dat mensen als Ish, Joris en Fatih misschien wel beter af zouden zijn zonder dat label op hun hoofd.

Over de parallel tussen onze levens en een goed geschreven film. Over mensen die er geraken en anderen die halverwege gestrand zijn en over hoe we bijpersonages moeten zijn die hen over de drempels helpen. Over de beste manier om de wereld te veranderen en de verplichting om dat te doen. Dat het ok is als je het niet kan dragen en dat niet iedereen een marathon moet lopen.

• Wil je na dit gesprek graag scenario’s beginnen schrijven, dan kunnen we Screenplay van Syd Field aanraden. Of Story van Robert McKee.
• Beeldspraak die het hele leven vat, we houden daar wel van. Ish ziet het leven als een film, er is een inzet, een plek die we als hoofdpersonage willen bereiken. Sommige mensen geraken er en anderen niet. Dat klinkt vrij meritocratisch maar Ish heeft het hier duidelijk niet over een materiële of professionele invulling van ‘er geraken’. Het gaat eerder over geluk en rust vinden voor jezelf en die dan delen met anderen. Dan moeten wij denken aan Marieke De Maré die het leven graag zou zien als een lijn naar beneden.
• Het inzicht waartoe Ish gekomen is na enkele heftige jaren sluit nauw aan bij dat van Jeroen Olyslaegers. Jeroen lijkt een meer donkere versie te hebben doorlopen, maar het komt op hetzelfde neer. Onderwerp jezelf aan een genadeloos zelfonderzoek, wees eerlijk met jezelf, zorg dat je door één deur kan met jezelf. Hou het klein. Het zorgen voor anderen, het vertellen van verhalen, het voelen van passie volgt allemaal daaruit.
• En dan nog dit: Command & Conquer werd blijkbaar uit het 90s nostalgia museum gehaald en werd opnieuw uitgebracht.